|
Sunday, April 23, 2006
من در یک تلویزیون آلمانی بهشت را دیدم من در Rockpalast لذتی چشیدم که مدت ها جاش در شبهام خالی بود آقای wilson عزیز! اگه به جای این همه حماقت و عقده که در آدم های اطرافم موج میزنه، یک رگه از قدرت آفرینش و زیبایی شناسی شما موجود بود... اگه اگه... بگذریم اجرای 2005 گروه محبوب من Porcupine Tree در استودیوی Rockpalast به این صورت بود: 1- Blackest Eyes 2- Lazarus 3- Futile 4- Mother and Child Devided 5- So Called Friend 6- Arriving Somewhere But Not Here 7- Sound of Muzak 8- The Start of Something Beautiful 9- Halo 10- Radioactive Toy 11- Trains تراک های طلایی، تراک هایی هستند که در هیچ کدوم از آلبوم های گروه وجود ندارند احتمالا جزء تراک های نرسیده به مرحله ی Release آلبوم Deadwing هستند تراک های به شدت استثنایی، با سبک پیشرو، هایبرید و غیر ژنریک خاص Steven Wilson برای نمونه So Called Friend و Futile به تنهایی یک تحول شگرف در زمینه ی Vocal و Guitars و Drums و صداهای الکترونیکی و سینتی سایزری Analog به حساب میان. وای وای وای درد داشت واقعا درددد. پ.ن: Steven Wilson در جواب مجری راک پالاست که ازش پرسید امسال درگیر چه رویای موسیقایی هستید گفت: دلم میخواد یه پروژه ی تصویری انجام بدم، مثل ساختن ساند تراک برای فیلمی از David Lynch Link || |